Montenegro, aardige vriend

Montenegro dus. 
Daar ging ik het al even geleden over hebben. 

Voor wie er nog aan zou twijfelen, wil ik het nogmaals heel duidelijk stellen: Bezoek dat land. 
Het is waar dat Montenegro niet zo boeiend klinkt als een roadtrip in California en ook niet zo uitdagend als een trektocht doorheen Peru. Je vindt er geen serengeti vol wilde dieren en een overload aan belangrijke cultuur zoals pakweg in Parijs zal je ook in geen enkel stadje vinden. 
Maar jongens, het is daar zo schoon. Zo puur. Zo aards. 

De periode voor mijn vakantie, maar zeker ook na dat weekje, voelde ik me bijzonder onthecht. Het werk nam mijn hele leven over, ik had geen enkele controle meer over mijn eigen leven of gemoedstoestand. Er was geen tijd voor vrienden, voor liefde, voor mezelf. Maar in die puurheid van Montenegro was ik na amper 1 dag alweer tot rust gekomen. 
En ondanks dat ik me op voorhand al zorgen maakte over het feit dat we maar 1 week hadden waarin we zouden moeten rushen om alles te zien wat we wilden en konden, bleek dat nergens voor nodig. 

Quasi elke seconde daar, bijna elke gereden kilometer en ongeveer elke stap op een onbezocht wandelpad was de moeite. 
En pas op, wat onthaasten betreft, waren we nochtans niet op goede voet gestart. 

Om budgettair voordeligere redenen zijn we op Dubrovnik gevlogen om van daaruit met een huurwagen naar Montenegro te rijden. Na onze avondvlucht en het ophalen van onze wagen vertrokken we om 22u15 op de luchthaven van Dubrovnik. 
Onze eerste overnachting was gepland aan Kotor Bay, volgens Google Maps hoop en al zo’n 71 km of zo’n anderhalf uur rijden. 
We hadden thuis gelezen dat de grensovergang tussen Kroatië en Montenegro wel eens lang kon duren, dus hadden we de eigenaar van ons appartement verwittigd dat we rond 00u30 zouden aankomen. Maar helaas bleek die grensovergang niet gewoon lang te duren, maar echt belachelijk lang. 

Om 22u30 – een kwartier na ons vertrek op de luchthaven dus – sloten we aan achter in de rij wachtenden. 
Om 00u45 waren we eindelijk de grens gepasseerd. Meer dan 2 uur schoven we metertje per metertje aan met geen tankstation in de buurt om ons nachtelijk hongertje te stillen. Het eerste tankstation bleek 50m NA de grensovergang te liggen, grapjassen. 
En toen hadden we dus nog zo’n anderhalf uur te rijden richting Kotor Bay. 
Neen, op dat eigenste moment waren wij nog geen vrienden, Montenegro en ik. 

Tot we toekwamen in ons appartement en onze bagage neergooiden om richting balkon te stappen en dit fantastische uitzicht te krijgen. Dat was het moment. Zelfs in de pikkedonker. Montenegro werd mijn aardige vriend.